upadam

ciemność roztacza się pośród pustki
wyciąga zatrważające szpony
chwyta krnąbrnymi dłońmi bezwładne ciało
wciąga w mroczne czeluście
targa po głębinach samotności
miota po otchłani nicości

czuję ból

macki wleką po cierniach grzechu
rzemienie chłostają błędami przeszłości
kolce kaleczą nieprawością poczynań

walczę

krzyczę

wyrywam się

spadam

jest
coraz ciemniej
coraz zimniej

nie ma już nic
nie ma już mnie

autor

Tabi

Dodano: 2010-05-20 23:55:20

Ten wiersz przeczytano 621 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie