Upadek

Huk!
Niebo wali się na nasze głowy.
Widzę płonące anioły,
Które spadają bezwładnie
Na wypłowiałą z życia ziemie.

Patrzę w górę
I dostrzegam siebie
-jestem swoim własnym wrogiem!

Uciekam…
Wszystko się sypie.
Świsty, jęki, odór śmierci
Zlewa się w jedną żałobną melodię.

La-la-la…
Anioły szepcą ogniem…
La-la-la-la…
Drżące wiatry duszą…
La-la-la…
To odzwierciedlenie nienawiści w moich oczach!

Powalona,
Przez ryk przerażenia w głowie,
Leżę na ziemi.
Ostatnim oddechem głaszczę Matkę Ziemię,
Słowami wiecznie żyjącej pieśni.


...i
Patrzę w dół
Widzę własne ciało
Rozrzucone przy grobie…

autor

Trucizna Boga

Dodano: 2006-10-01 11:47:24

Ten wiersz przeczytano 669 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Wrogi Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie