Upadek i odrodzenie

Udowodnić chciałem męstwo i siłę,
Dla swojej chwały walcząc z innymi,
Co rano pięścią w lustro biłem,
Ciesząc się zwycięstwami nowymi,

Kiedyś upuściłem wykuty z nienawiści miecz,
Padłem na kolana i rozluźniłem pięści,
W dniu rozpaczy mój demon poszedł precz,
Sam w środku rozpadłem się na części,

Dlaczego szukałem błysku w bitewnym starciu,
Zamiast szukać go w sercach ludzi?
Dlaczego wolałem widzieć noc w natarciu,
Zamiast w świetle poranka się budzić?

Dziś pięści kieruje przeciw sobie samemu,
A mój miecz służy aby pomagać innym,
Aby stawić czoło czmuś potężniejszemu,
Aby nigdy nie być bezdusznym i zimnym,

Niech ciepły wiatr ogrzeje wasze skronie,
Rozkwitną na nowo waszych dusz kwiaty,
Niech zobaczę w przyjaznym uścisku splecione dłonie,
Porwane przez was nienawiści szaty,

Jeżeli pokonasz innego człowieka,
Płomień dumy i wyższości w tobie zabłyśnie,
Jeśli pokonasz samego siebie,
Ukłonię się nisko i nazwę cię... mistrzem!

autor

Serafin

Napisany: 2005-02-15 Dodano: 2005-02-15 18:19:07

Ten wiersz przeczytano 415 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie