Upadek sokoła

Wierszyk ze starych, dobrych czasów.

Dlaczego jesteś smutny wczorajszy sokole?
Oczy sępa wtopiłeś w nadpitą butelkę,
z twarzą w dłonie zakutą sam siedzisz przy stole,
wspomnienia przełykając - goryczy kropelkę.

Tylko czasem gdzieś z duszy rwą tobą westchnienia
i oczy pełne żalu unosisz do nieba,
w szklance podłego wina szukasz ukojenia,
ale tam go nie znajdziesz, nie tego ci trzeba.

Jej imię krąży wokół i jak komar drażni,
wciskając się w świadomość brzęczeniem natrętnym.
Jej twarz przed sobą widzisz, dzieło wyobraźni
i krzyczeć chciałbyś - Boże czy jestem stuknięty?

Kochać bez wzajemności, to kochać bez celu,
w nadziei i pokorze znosić swe cierpienia,
nie ty jesteś ostatni, było wcześniej wielu,
u których rzeczywistość przerosły marzenia.

autor

karat

Napisany: 1987-01-29 Dodano: 2011-01-12 03:39:13

Ten wiersz przeczytano 1089 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie