Upadły Anioł

Dla Gupiego Jesza, mojej przyjaciółki...

Jak to jest, że ciągle odchodzisz?
Nie wiem, czy się mnie boisz,
Czy napawam cię obrzydzeniem.
Może nie jestem osobą co na nogach stoi
Równo i mężnie - gdyż tak mi przystoi
I skrzydła - wiem, czarne jak zwykle
Nie są już takie jak wcześniej - niezwykłe
Połamane, symbol opieki krwią jest zalany
Lecz jednak stoje!
Dałem więc radę!
Wygrałem tą bitwę!
Odchodząc - ty zadajesz mi kolejną ranę!

Najbardziej przeraża mnie to
Że dużo dla ciebie znaczę
Przecież mówisz o mej stracie
I jak wiele by cię kosztowała
Kłamiesz? Nie sądzę
Znam cię już dobrze

Zawiodłaś się - wiem przecierz
Na dłuższą metę okazałem się słaby
Lecz dalej dziewczyno, dalej cię kocham
Bo jesteś mą bratnią duszą, siostrą

Przyznam
Role się tylko odwórciły

Może lepiej, jak wkońcu dam ci spokój
Mimo, że się już dobrze znamy
Mimo, że tak bardzo... (tu wpisz dowolne słowa)
Twoje zdięcie
Będzie wisieć, tam gdzie będzie

Tylko ty byś zrozumiała
Te słowa co dla ciebie plotę
Reszta będzie miała mnie za idiotę
Lub poprostu powie "Nie rozumiem"
A ty, przyjaciółko - bo tak cię zwać pragnę
Nie przeczytasz tego, co rwie moją duszę

autor

Nirian Samalai Feireniz

Napisany: 2005-02-15 Dodano: 2005-03-23 00:22:52

Ten wiersz przeczytano 512 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie