Upał

By wywołać tzw wilka z lasu (czyli piękną, upalną pogodę), ale też: z pamięcią o tym, jak to, co utęsknione potrafi... dopiec

Rozlał się wokół, zaległ upał leniem.
Pełno go wszędzie w powietrza bezruchu;
nawet bez słońca, nawet tam gdzie cienie
wziął się uwalił i leży na brzuchu...

A świat pulsuje. Jednak w czas upałów
zwalnia wyraźnie, zmienia amplitudę;
rytm swój odmienia, ustaje pomału,
przepływa wolniej omijając nudę.

Wszystko jest dzisiaj zanadto leniwe;
muchy siadając na liściach od spodu
pająka widzą, który (sieci krzywe,
rytm pogubiwszy, wiążąc) szuka chłodu.

Bocian się zziajał wyłącznie od stania
i wolno jakoś śmiga rząd jaskółek;
są coraz niżej, bo lot bez machania
skrzydłem- się kończy. Nie chcą kręcić kółek.

Te stania, trwania również są leniwe
i zbudowane z powolności całe;
każdy wie przecież, że życie prawdziwe
ustaje niemal sklejane upałem.

Jedno: powolność, a drugie: pragnienie.
Choć jest - wciąż czeka. I długo nie zmusza
by wstać, pić trochę...Każdy woli w cieniu
choć trochę pobyć, jeszcze się nie ruszać.

Upał przetrącił kolory zieleni;
a te, co khaki dumne są dziś liście
z brązów żółtawych przybrawszy odcieni
z tła nawpółzeschłych świecą najsoczyściej.

Chciałem opisać dużo więcej, ale
ja też, czekając dni chłodnych i dżdżystych
jak wszyscy jestem zmęczony upałem
i wiersz ten chętnie do kąta bym cisnął!

autor

Bałachowski

Napisany: 2008-06-07 Dodano: 2010-06-07 10:58:15

Ten wiersz przeczytano 1917 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie