Upojenie

(...)
Oboje w ciasnych objęciach
Skropieni poranną rosą
Oddech obojga był ciężki
Zmęczony upojną nocą
Słońce przebijało się przez zaparowane szyby
Chcąc dojrzeć dwojga kochanków
Leżących spokojnie i niewinnie
W kominku żarzył się delikatny płomień
Który po długiej obserwacji powoli zanikał w ciszy
By móc zapamiętać ten obraz
By nic go nie zakłóciło i nie rozmyło
I nawet zegarek po usilnym dzwonieniu
Umilkł....
W pokoju panował przyjemny zaduch
W powietrzu unosiła się delikatna woń spoconych ciał
Był to zapach nektaru miłości
Zapomnienia
Na podłodze była niepotrzebna,
Zbędna w takich chwilach powłoka,
Która tylko mogła zakłócić wyniosłość chwili
Wokół miejsca dopełnienia dogasały świece,
Na których niewielkie strugi zastygłego wosku
Świadczyły o napięciu i rozluźnieniu, jakie nagle nastapiło...
Natomiast tych dwoje, dookoła których wszystko się kręciło,
Wirowało i tańczyło z każdą kolejną sekundą;
Teraz w spokoju i opadającym podnieceniu leżało
Wpatrując się w milczeniu w swoje przepełnione miłością oczy
Byli pewni tego, co było
Tego, co jest i tego, co będzie
Nic ich nie obchodziło,
Teraz byli w raju
Razem
I to jedyne się liczyło...

autor

Ikaragua

Dodano: 2004-07-28 21:21:33

Ten wiersz przeczytano 887 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie