urodzinowe requiem

Uratowałeś mnie od śmierci uścisku,
w której chciałam oddać sie ramiona,
myślałam, że i dla Ciebie się nie liczę,
widziałam już swój pomnik i zapalone znicze,

jedynie Ty zauważyłeś, że zatracam się,
przyjechałeś, przytuliłeś, pocałowałeś,
moje męki i cierpienie zrozumiałeś,
pomogłeś mi , i sie nie poddałeś,

ojciec jedynie myśli o piciu,
zapomniał o rodzinie, o normalnym życiu,
myśli tylko o sobie, pieprzony egoista!,
wykańcza mamę, która załamania jest bliska,

nienawidzę domu tego, choć się tu wychowałam,
pierwsze kroki na podłogach tych stawiałam,
i choć ściany znają cała moją historię,
chciałabym ją zapomnieć, nie myśleć o niej,

myślałam, że patologia nas nie dotyczy,
lecz widzę ją codziennie, gdy ojciec krzyczy,
z pogardą wtedy zawiesza na mnie spojrzenie,
a ja milczę bo i tak nic nie zmienię ,

od zawszę jakbym istnieć nie powinna,
czuje sie zbędna, wiecznie temu winna,
że tylko przeze mnie takie dzieją sie rzeczy,
ojciec chleje i kaca później leczy,

dzisiaj zakończyć swoją historię chciałam,
ale zrozumiałam, że nie tędy droga,
życie jest darem , dawanym przez boga,
i tylko z jego łaski przez Styks stanie moja noga...

dziękuję, że jesteś przy mnie i że masz siłę mnie kochać..

autor

abigale

Napisany: 2007-11-28 Dodano: 2007-11-28 01:20:29

Ten wiersz przeczytano 1023 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Urodziny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie