Urodziny

Stałam na granicy światów i trzymałam się poręczy.
Mocno, bo w dole grzmiał i huczał wodospad.
Wyrazisty chaos wobec mego uporządkowanego życia.

W spienionej, wściekłej wodzie szamotała się kłoda
I waliła głucho o kamienne brzegi, raz po razie,
Bez ładu i składu, nie do przewidzenia, gdzie uderzy.

Czyżbym była taką kłodą, porwaną przez chaos życia?
Czy moje starania o czysty obrus i wyprasowane koszule,
Grzeczne i dobre dzieci oraz obiad dla rodziny

Wystarczą do pewności, że to ja nadaję sens mojemu życiu?

I że wiem dokąd zmierzam i po co podejmuję wysiłki?
A może, jak inni, jestem skazana na obracanie się

W zamkniętej arenie zdarzeń, poza którą nie wyjdę
I nie zrozumiem, o co w tym wszystkim chodzi,
Co ma sens głębszy i usprawiedliwia moje trwanie?

Wtedy przyszedłeś i okryłeś mnie swoją kurtką,
Objąłeś mocno ramieniem i powiedziałeś:
"Chodź! Dzisiaj masz urodziny - i jeszcze tyle wierszy do napisania".

autor

ROMANA82

Dodano: 2016-09-29 12:09:17

Ten wiersz przeczytano 1538 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie