Urodzony między hałdami

Przyniesieni na skrzydłach tajemnej nawałnicy
przywiezieni wiatrem na stale osiedli, zostali
dziś tylko mogiły i krzyże ze stali
Potomek tamtych już zapomnianych
otwieram nowy dzień jak szufladę komody babci
zawsze nowe , nieznane pełne życiowych łakoci

Przede mną w rozjątrzonej przestrzeni oaza
błyszcząca jak oświetlone słońcem dachy po deszczu
miasto rozłożone w ciepłych pachwinach hałd
żyje wśród sióstr, sąsiad kamratem jak rodzony brat
Otwierają się bramy gardzieli martenów
blask ich budzi podziw i zgrozę
języki ognia czerwienią kolorem piwonii
przemykają w ulice, na wieży dzwon dzwoni

Trawy dywanem kryją wzgórza hałd
rozpostarte w palcach pachną inaczej swojsko
Za oknami krajobraz nachylony czujnie na zmiany
niemiecki, ruski, polski i nasz ślonski szwargot
tą ziemie wiele razy dopadło

Niedomknięta szuflada, skrawek fotografii antenatów
jacy odlegli, w strojach i uniformach powstańców
Stoję z rozpostartą dłonią, przed taflami luster
widziały zmiany gdzie przekładały się dni chude i tłuste
Stoję i siebie w lustrach historii podziwiam,
ślązok z tej ziemi od urodzenia
Nauczono mnie, uśmiechać się do kwiatów i kamienia
karmiono węglem, rotą powstańczą bez tego mnie nie mam
Po deszczu zawsze jest tęcza, ma te same kolory niezmienne
O sobie myślę, wiele młodzieńczej miłości ciągle jest we mnie

Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2014-05-20 Dodano: 2014-05-20 06:34:38

Ten wiersz przeczytano 605 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie