Usłysz mnie!
Proszę, usłusz mój krzyk,
Przez wiatr niesiony!
Niech Twe ucho przecedzi,
Moje każde słowo...
Nie chcę zaczynać na nowo
Chcę tylko zapomnieć,
Wymazać z pamięci
Te wspomnienie które nęci...
Chcę żyć jak żyłam,
Być tym kim byłam,
Kochać to co kochałam
I cieszyć się...
Tym że o Tobie zapomniałam...
Jednak nic się nie zmienia!
Na mojej plenecie
Rosną nasze drzewa,
Lecz na Twojej nas nie ma...
Bo moja planeto to Pamięć,
A Twoja Zapomnienia!
autor
Bukieciarka
Dodano: 2008-06-04 13:32:49
Ten wiersz przeczytano 457 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
Interesujący ten utwór. Ma coś niesamowitego w sobie.
Nic dodać i nic ująć.