Usłysz nas

Wołam Cię Boże! Wyciągam swe dłonie
i trwam w uwielbienia odwiecznym pokłonie.
Wciąż trwam choć już nie chce na pokus mych wyspie,
i czekam aż kara za grzechy me zniknie.
Zabierze ją przypływ ze słońca świtaniem
i wdzięcznym drewnianych kołatek stukaniem.
Pobiegnę za Tobą odnajdę twe ślady,
wyłowi je z mroku wstający świt blady.
Wymieszam swe myśli z zapachem kadzidła,
ze słodką wonią boskiego mazidła,
co krwawym twym ranom miało zaszczyt ogromny
dać ukojenie i zapach swój wonny.
Tłum twych wyznawców złożył swe dłonie,
i zaniósł wołanie w Twej Boskiej obronie.
Chce Pana swego ukochanego
przez lud okrutnie umęczonego
uwolnić z cierpienia za ludzkie podłości,
bo to Bóg nieśmiertelny pełen miłości
Ojcze! Woła twe dziecię błądzące po świecie.
W kajdanach ma dłonie, u stóp dnia skłonione,
wyciąga swe ręce i płacze w udręce.
I będzie do końca trwało
w pokłonie bo skute ma dłonie.
Gardło ściśnięte głos tłumi tak słaby,
a duszę wciąż trapią bezsenne obawy.
Wciąż serce mu krwawi bo świata nie zbawi.
Już raz grzechy zmyte na nowo nabyte.
Ciało w dzień wstaje i spełnia
dług Ewy wobec ludzkości.
Lecz ciało to tylko mięso i kości...
Dusza wciąż śpi snem nieprzejednanym,
od Najwyższego w dniu poczęcia przyznanym.

autor

Rozbudzona

Dodano: 2008-08-08 15:31:39

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie