Uśmiech

Wzejdźże uśmiechu, tak szczerze radosny
zrzuciwszy nuty fałszywej obojętności
pozbądźże się wszystkiego, pozostań w nagości
śniegu bielą okryj usta na znak wiosny

Pozwól uśmiechu, pragnienie dzisiejsze
na wspólny spacer za rączkę z księżycem
nieboskłon rumieni się purpury poszyciem
obserwując oczka co dzień radością mocniejsze

Jakże dusza tęskni za jutrem lepszym
gdy wieczór przypomina rzadkie chwile
wzajemnych obserwacji za razem pierwszym

Metry w kilometry a później w mile
odległość maleje z całusem kolejnym
i znów przed Twym obliczem czoła chylę

autor

Slooniu

Napisany: 2011-03-21 Dodano: 2011-03-22 00:02:05

Ten wiersz przeczytano 420 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie