Uśmiechnij się i zabij mnie

...

Bezradnie skulona z zimna
idę
dziwnie lekkim krokiem.
Wiatr
ślizga się na mych rzęsach,
wichrząc
pochodnie w moich wargach,
podczas gdy
ja
na prawą dłoń
bezwiednie
wkładam rękawiczkę
z lewej ręki.

Tysiące schodów przede mną -
zdaje mi się,
że
są trzy.

Idę
myśląc, że
frunę.

Słońce
gasi zatopiony w nim
róg półksiężyca -
dzień się w noc
zanurza,
kiedy prosisz:

"Uśmiechnij się i zabij mnie.
Czuję,
jak żyję w środku wątpliwości.
Dostaję
pomieszania każdego dnia,
kiedy
patrzę na ból wokół mnie.
Czy człowiek
istnieje po to tylko,
by oznajmiać:
oto ja, we własnej osobie?

Uśmiechnij się i zabij mnie.
Myśl moja
odbiegła od rzeczywistości,
by
z obłokami w oddali
bujać swobodnie.
I my -
samotni w miłości,
którzy
stworzyli własny, tajemny świat
znany
jedynie bogom,
bo
śmiertelnych bez reszty
pochłonęła ziemia.

Uśmiechnij się i zabij mnie.
Jutro
spróbujesz objąć księżyc,
przywykniesz
do przymusu zimna,
wyprzesz się
marzeń,
pokornie
zniesiesz ciszę,
policzysz
czas w dokładnych liczbach,
a potem
nakarmisz smutkiem
łabędzie
i
niebo..."

Nagość prawdy?
Sadyzm przyjacielskości?

Niczym
bezinteresowna matka
wszystkiego,
co wyjątkowe -
uśmiechnęłam się
i zabiłam.

autor

Fananana

Napisany: 2008-01-18 Dodano: 2009-01-19 18:04:45

Ten wiersz przeczytano 687 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie