Utopia

W prostokątnej przestrzeni
oddzielonej nekrologiem od świata
utonęła naiwnością rozmyta mądrość
nikt już o niej nie pamięta
bo i po co palić znicze
skoro wiatr je szybko gasi
wspomnień smutna plama
coraz bardziej blaknie
gdy światło o poranku grą pozorów
rozmazuje tło obrazu
co jest prawdą a co tylko migotaniem
cieni które tańczą na mogile
świat już nie odgadnie naznaczonej
szarym pustym słowem
nieskończonej konspiracji
nie zrozumie zawziętości
która jadem z ust wciąż pali
utopijne państwo rodząc


Autor Ania Złotnik

autor

AnnaZłotnik

Napisany: 2017-01-31 Dodano: 2017-01-31 18:16:40

Ten wiersz przeczytano 785 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie