utracony sen
utracony sen
pełen peronów
przenikających pędem
niby pociągów
pękających w szwach
oświetleni pasażerowie
każda twarz żywa
wyodrębniona kalkomanią
odciśnięta na szybie
niczym portret pośmiertny
było za późno
nie wsiadłem
dworce puste
gdzie jesteś
Ojcze Nasz…
Komentarze (16)
Trzeba być w czujności, kiedy nadejdzie sposobna
chwila łapać ten... pociąg. Pozdrawiam z rana
Podoba mi się Twój wiersz i klimat pustych dworców
który podkreśla poczucie samotności i fajne to
wszystko pokombinowałeś w całość.
Do takiego pociągu chyba i tak kiedyś wsiądziemy.
Wiersz osobisty. Poszukiwanie to cecha każdego
człowieka.
Zycie to poczekalnia ... w odpowiednim czasie
przyjedzie nasz pociąg .I z tej podróży już nie
wrócimy . Bardzo dobry wiersz
twarz odciśnięta na szybie niczym portret pośmiertny -
to się naprawdę może przyśnić.
wiara czyni cuda
życie, które takim pędzącym pociągiem, pełnym
wielorakich twarzy... pusty dworzec jest dla mnie
symbolem braku w człowieku wiary, szukania jej, Boga w
tej zwariowanej podróży... dobry, refleksyjny
wiersz... pozdrawiam
utracony sen jesli noc bezsenna jest ,,,pociag naszch
dni....nie tylko w snie nim podrózujemy..
podoba się. pozdrawiam ciepło :)
ciekawy klimat i dobre pióro
Życie jak sen sen jak życie a jednak trzeba wsiąść w
swój pociąg Wiersz bardzo dobry + Pozdrawiam:)
Do takiego pociągu raczej bym nie wsiadła...wszyscy
gdzieś pedzą na oślep a życie przemija
Sen mara, Bóg wiara. Z snami to tak jest, albo chce
się zapomnieć, albo w nich zostać, jak w życiu. Podoba
mi się Twój wiersz
Zwykłe chwile potrafią nas nawiedzić wątpliwościami,
Marku. Ładny wiersz. Pozdrawiam ciepło.