Vanitas vanitatum

Schowana w ramiona tajemniczej mgły,

idę naprzód w ciasnym uścisku jej ramion.

Szukając autobusu zwanego "życie"

kieruję się w stronę przyszłości.

Staję na chwilę i rozglądam się wokoło.

Trwam w zastygłej pozie,

ubrana w niepewność o barwie obawy.

Oglądam się za siebie i widzę milczące posągi znajomych,

marmurowych twarzy.

Z rąk wypada im pieniądz-

wieczny owoc niezgody i nieporozumień.

Próbując chować pod wierzchnim okryciem swoje domy,

swój dorobek- całe bogactwo życia.

Nad każdą kamienną głową złota tablica:

"Marność..."

Stoją przed bramą i próbując ciagnąć swe cięzkie, skamieniałe ciała-

zastygli na wieki.

Obserwator Kohelet już wie- nie dotrą na czas.

Zapłacili wysoką cenę w wyczerpującym wyścigu.

Spóźnili się.

Brama zamknięta i wszyscy już śpią.

Nawet zastygłe znane kamienie...

autor

ilonaro

Napisany: 2006-08-20 Dodano: 2006-10-12 21:43:16

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie