Vicarious

dziś
świt odgarnął pochmurny
skrzep na słońcu

zbyt długi dzień
u podnóża wzgórza
opadły mi włosy

przemieniły się świetliście
w gwiezdną niepogodę
jakby nie czując ze płonie

cos większego

kopulują po kątach...ciemniach
by nikt nie patrzył
nie odkrył jak tłoczą się

ściskiem ciał tworząc
kolejny aromat

romansu ku śmiertelności

aż żal zebrać postrzępione końce

i zaczesać za krótkie
dziecięce

pióra...za lotne

.....
afn89324ht84t857348th38743-68w34u-y8h85jw48 y-5h8w-845u9u5w4gjp5wh80whj58wwu-
.....

palce głęboko w oczach
szukają ukojenia
w wodzie...mącą rzeki

pokazując mi drogę ..wskazując
na winnego mi odpowiedź

schodzę niżej...opadam...powoli
daj mi choć trochę...

potrzebuję tak niewielkiej
miary samotności

coś oznacza zawsze więcej
niż można żądać...

niż mam wpisane w zmienność
odcieni

...

póki oddycham

autor

Vicarious

Dodano: 2007-04-22 02:07:54

Ten wiersz przeczytano 609 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie