wahadełko

przemierzam wciąż szare chodniki
nie patrze, nie rozmawiam z nikim

maszeruje dniem i w nocy
nie patrzą na nikogo moje oczy

moje usta zamknięte kneblem milczenia
dookoła i w mojej głowie nic się nie zmienia

kolejny przede mną zachód słońca
a ja jak nie widziałem
tak nie widzę tej drogi końca

przed moimi głodnymi oczyma
amplituda moich wahań i odchyleń
swą epilepsyjną grę rozpoczyna

wahadło strachu odmierza mi kroki
nie mogę pozwolić sobie
nawet na sekundę zwłoki

mej głowy stresu maszyna
uderza w me serce
gonitwa znów się zaczyna

kolejny przede mną zachód słońca
a ja jak nie widziałem
tak nie widzę tej drogi końca

autor

luka22

Napisany: 2010-02-04 Dodano: 2010-02-04 09:40:48

Ten wiersz przeczytano 609 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie