Wahadło Foucaulta.

Temu co nadchodzi.

[uwaga stary tekst wahadełka jest na samym końcu bowiem na razie postanowiłem go nie kasować - może poprawię albo cos innego wpadnie mi do głowy]
Wahadło Fucoulte'a (nowy:
To.
Jak ...
małe wahadełko puszczone w ruch
waha się jakiś czas.
Jak ...
Chodzenie po linie.
Nie zna się na tym nikt.
Po prostu niektórzy chodzą
i nie spadają.
Jak...
krótkie wytchnienie drwala
po całym dniu pracy w ciemnym,
odległym, ogromnym lesie.
Nie da się pomylić TEGO z ...
rąbaniem drew
O nie!
Jak ... udawanie!
A widziałem wielu
co potrafią świetnie
udawać bezdech
ale nikogo oczywiście
nie ma
co by umiał udawać ,
że właśnie świetnie oddycha
a tym jest właśnie poezja. )


Człowiek jest jak wahadełko.
Popchnięte co przez jakiś czas działa.
Ale nie wie.
Że nie ma czegoś takiego
jak "jakiś czas".
Gdyby był i raz się skończył.
Nie mógłby się już zacząć.
Gdyż nie byłoby żadnego już
"jakiegoś czasu"
po którym cokolwiek mogłoby znowu być.
Tak więc nigdy się nie narodziliśmy.
Złudzeniem jest, że pamiętamy
"dzień wczorajszy".
gdzie jest bowiem dzień,
w którym pamiętalibyśmy
dzień pierwszy.
Nigdy nie urodziliśmy się
i nigdy nie umarliśmy.
Wszystko dzieje się teraz
w jedynym możliwym czasie
w którym się rodzimy
bądź nie.
Teraz powstały piramidy.
Nastały nasze przekleństwo i
zbawienie.
Wszystko dzieje się równocześnie
w snopie światła
padającego z miliona gwiazd
do centrum
nieskończonej
jasności czarnej dziury
w środku naszej galaktyki.
jak głoszą prawa fizyki
w końcu przez nas odkryte.

autor

zawadiaka

Napisany: 2015-11-19 Dodano: 2015-11-19 11:14:11

Ten wiersz przeczytano 853 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Technologia

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie