Wahania natury

Poprawiam stare wiersze i bede wdzieczna za każdy krytyczny komentarz.

Brzmiało jakby ponieść miało mnie na fali,
gdy skrzypek uparcie przy uchu rzępolił,
grał przecież fałszywie, struny tylko szarpał,
nie wiem skad znał nuty do naszej melodii.

Na Ontario wody wciąż do woli stoi.
Pewno i wspomnienia wypłukało życie,
a pomimo tego co mówić przystoi,
pomiędzy brzegami słowa były bliższe.

Pora było zwinąć już zbutwiałe żagle,
Te co nam pomyślnych wiatrów nie łapały.
W marinie została jeszcze stara łajba.
Jesteśmy na lądzie. To koniec zabawy.

Dla marnego skrzypka co wspomnieniem boli
Daliśmy już buty solidne i trwalsze.
Niech idzie najdalej gdzieś ku zachodowi..
Niech gra tak jak umie dla innych Andante.

Miałeś już mnie wtedy od ust aż po stopy
w słowach tak naprawdę, lecz skora do żartu,
wezmę krótki oddech i szepnę mój Boże,
"ech a może jednak wrócić jeszcze warto?"

Przyjmijmy ten tekst za tegoroczna wiosenna refleksję.

autor

szarman

Napisany: 2008-05-19 Dodano: 2016-05-19 15:08:32

Ten wiersz przeczytano 988 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie