Waldeinsamkeit
(Z cyklu: Określenia)
***
Idę wolno, przygarbiony, ciągnąc za sobą
swój milczący cień…
… przenika mnie chłód leśnej tajemnicy…
Czuję jeszcze to ukłucie, to spojrzenie,
co błysnęło przed chwilą
w świetle padającym z ukosa,
trwając tyle, co mrugnięcie powiekami
przelatującego ptaka.
Duchy zmieniają swoje kształty…
Tają się w złotawych przymgleniach nad
krzakami paproci, nad wystającymi z ziemi
korzeniami
― pochylonego drzewa.
Coś zaszeleściło…
… unoszę
głowę ―
i widzę
rozchwiane gałęzie…
… błękitne prześwity nieba…
(Włodzimierz Zastawniak, 2016-04-05)
***
Waldeinsamkeit (niem.) – łączenie się z
leśną przyrodą w poczuciu osamotnienia.
https://www.youtube.com/watch?v=yI36cArfqmU
autor
Arsis
Dodano: 2016-04-05 16:14:58
Ten wiersz przeczytano 607 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Bardzo zgrabnie opisany spacer nocny po lesie .
pozdrawiam
coś takiego w tym wierszu jest że nie potrafię
wytłumaczyć...a czytać się chce ponownie...sam tytuł
ciekawy (musiałem się posiłkować google)..."idę wolno,
przygarbiony, ciągnąc za sobą swój milczący cień" -
super metafora! - zresztą inne też!
Plastyczny wiersz i przez to ciekawy i ładny.
Jestem zachwycona, piekne pejzaze. w niezwykly
liryczny sposob ukazujesz stan ducha i osamotnienia.
Niech otaczajaca przyroda przyniesie peelowi ukojenie.
Serdecznosci.