Warszawie

Za szybko wybiegli,
nie zdążyłam im na klatce zaświecić
i już schodami zbiegli,
znikneli w tej czarnej zamieci.

A mgła tej nocy była straszna,
wisiała nad miastem kochanym
i przed anielskim wzrokiem,
kryła zakrzepłe rany.

Czekałam na nich dzielnie,
za grubą zasłoną kryłam łez wieńce,
słysząc okrzyków jazgot
niesiony ku słabej potędze.

Noc zaślepła w słonecznym westchnięciu
i odeszła z ich cieniem,
a ja patrzyłam na szare ulice,
rozgrzane jeszcze - ich minionym istnieniem.

Szukałam ich w stosach kamieni,
i widziałam tyle nieżywych dzieci.
- Ach, czemu wyście tak szybko wybiegli,
nie powiedziawszy dokąd się wam tak spieszy....?

autor

LenaLaut

Napisany: 2007-12-05 Dodano: 2007-12-13 01:11:01

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie