Warszawo ma

Żałośnie zawył pies, gdy padły pierwsze strzały,
środkiem szedł chłopiec – łkał, a matka już nie żyła.
W zasięgu wzroku krzyż, kobiety dwie klęczały,
szkarłatna plama krwi została po ich synach.

Z daleka hełmów las – to wróg do miasta wkraczał,
na muszce skupiał wzrok, nim z hukiem strzelba grzmiała.
Kolejny cywil padł, a żona miast rozpaczać,
modliła się o śmierć - gwałcili ją na wałach.

Bez serca niczym głaz strzelali dzieciom w głowy,
ktoś chciał uciekać, lecz dostawał kulkę w plecy.
Warszawę pokrył dym, palili wszystkie domy,
Kto żyw, ten modlił się, by dzień napaści przeżyć.

Dziś został tylko ból tych, którym się udało,
lecz zatracili sens do życia bez swych bliskich.
Zrozumieć nie ma szans, dziękować, to za mało,
wypijmy za ich dziś, mieszając smutek z Whisky.

autor

Miru

Napisany: 2019-05-23 Dodano: 2019-05-23 16:22:16

Ten wiersz przeczytano 1386 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie