Wąż mojej samotności.

Chciałabym napisać coś, co się Wam spodoba. Już nie potrafię... nie umiem.

Wąż, którego wczoraj widziałam
owiniętego wokół ogrodzenia
wkradł się dziś przez otwarte okno
razem z wiatrem.
Zaczepia mnie syczeniem
wyślizgując na ladzie kuchennej
wilgotny ślad.
Wiem, że on zawsze był gdzieś obok.
Znajome dreszcze przechodzą ciało
nieprzyjemne
jednak to co poznane sprawia
że czuję się bezpiecznie.

Kochankowie z przeszłości
kłaniają mi się z odjeżdżającego pociągu.
Nie pytaj proszę, czy było warto.
Puzzle mojego życia układają się w jedną całość.

Wąż jest coraz bliżej.
Lustrujemy się spojrzeniem
w milczącym porozumieniu
przerabiając każdą chwilę, która była nam dana.
Z trwogą obserwuję, jak zbliża się w kierunku drzwi.
Nie odchodź...
Zygzakiem zignorował błaganie znikając po drugiej stronie świata.

Cisza koi stratę
zbrojąc mnie w szatę z łańcuchów obojętności.
Czasem opuszczona pajęczyna
staje się pułapką dla pająka...

Stałam się obca samej sobie.

autor

marlove_18

Napisany: 2013-08-11 Dodano: 2013-08-11 23:32:01

Ten wiersz przeczytano 746 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie