I wciąż nie wiesz

Zedrzyj to ze mnie - to nieważne jak bardzo będzie boleć
Wciąż odczuwam jedynie brak, choć dążę do bycia
Światłem w świetle świata
Może i bez ostatniego - w ostatnim jest moja krucha wola
Policzki mi płoną bez mojej zgody
Jak jego ręka w szpitalu, która zmierza wprost do tego, co przeżyłam, będąc przy niej
Bez niej
S t r a c h
Tego też nie widziałeś, no nie?
Mam się wypowiedzieć?
Powiem ci tylko, że wszystko spłonęło, zabierając ciepło, którym wciąż próbuje się okryć, bo ciebie przecież nie ma
I kim takim jesteś, żeby wmawiać mi, że taka ona umie kochać?
Że tylko się martwiła...
Lub że ktokolwiek robił to dla naszego dobra?
Że nie ma żadnych ofiar, a ja wszystko sobie wyssałam z palca dla uwagi?
Nikim nie jesteś, żeby to mówić
Bo nie było cię tam
I nic nie wiesz
Nikim
Jak
Ona

Z cyklu "Latawiec"

autor

K_a

Napisany: 2021-01-04 Dodano: 2021-01-04 20:15:54

Ten wiersz przeczytano 509 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Ironiczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie