Wędrówka

W lusterku Twoja- moja twarz,
Tańcuje wokoło zbyt beztroski czas.
Nadzieja pęka jak bańka mydlana,
I nie pomaga, że jestem zalana.

Trzeźwych zmysłów nie zmąci trunek,
Taki nieszczęsny już jest mój sprawunek
I oczy martwe nieba poszukują…
Przeklęte dziewki- te, co Cię miłują.

Odbijasz się echem mój Smutku,
Ignorować nie mogę już- złych skutków,
I czasu trwonić bezkarnie nie mogę.
Kto poprowadzi do domu załogę?

Latarnia dogasa, wędrówka kresu nie ma-
Jedni przychodzą/ odchodzą, co to zmienia?
Krwawią myśli, wspomnienia trują ciało…
Ciągle Ciebie zbyt wiele, a jednak wciąż mało.

autor

Wiktoria Szalona

Napisany: 2010-04-13 Dodano: 2010-04-13 18:38:38

Ten wiersz przeczytano 542 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie