Wędrówka

Promieni słońca podłużne pasy,
okryły pola łąki i lasy,
strojne w głos ptaków, bogate w kwiecie,
toną w złocistej, cichej poświecie.

Liście w spokojnym tańcu złączone
zgodnie szeleszczą, a uskrzydlone
silniejszym zrywem chłodnej muzyki
bal opuszczają gubiąc trzewiki.

Grzyby pokryte woalem rosy
schowane między drzewa i wrzosy,
drzemią skulone schyliwszy głowy,
mgła otuliła ich dom sosnowy.

Chmury pomału płyną w jeziorze,
a wokół mnie jesień płomienieje, gorze,
krzyczą do mnie gęsi, szepczą wartkie rzeki
chcą zabrać mnie z sobą do krain dalekich.

Odkładam tobołek na pszeniczne stogi,
biorąc wdech ostatni bez żalu czy trwogi,
wzrok do nieba wzniósłszy pośród łanów zboża,
odrzucając ciało wzbijam się w przestworza.

autor

3140

Napisany: 2013-10-30 Dodano: 2016-10-30 19:28:17

Ten wiersz przeczytano 857 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie