Wędrówka

Blask, co po odbiciu zmienił się w odcień szarości.
Czarny cień po ścianie snuł się, tańczył w złości.
W biały dzień i w każdy inny trwa marny pościg,
lecz o tu gonić jak na mecie tylko białe kości ?
W samotności zamknięty jak w tysiącu lochach,
nikt cię nie widzi, możesz wrzeszczeć, szlochać!
Nikt nie słyszy Cię, bo żaden nawet nie słucha,
któż dostrzegł by Twego odlatującego ducha!
Sam z własnym cieniem, cierniem w serca głębi,
cztery puste ściany i morderczy chłód ziębi,
wąska ścieżka wśród tysiąca nagich skał.
Jesteś sam w tej wędrówce, czy będziesz się bał ?

Nie ma czego, nikt bardziej nie krzywdzi niż człowiek,
nie obawiaj się w przeklętą noc zamknąć zmęczonych powiek,
Nie ma większego zła, niż brak człowieczeństwa.
Nie ma Nic na świecie prócz bólu i okrucieństwa.

Każde słowo jak kolec moje serce przebija.
Każde słowo wiarę w prawdziwą miłość zabija.
Każde słowo kielich mojego życia roztrzaskuje.
Każde słowo, nie chce ich słyszeć a wszystkie je czuję !

autor

Mori

Napisany: 2007-05-06 Dodano: 2007-05-06 10:57:14

Ten wiersz przeczytano 416 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie