Wewnętrzny monolog

No i stało się, dziś po raz kolejny stoję przed Tobą.
Niemalże skruszona, że tak powiem,
chce porozmawiać... przeprosić.
Wybacz! we śnie nie byłam sobą, nazywając Cie draniem.
Ale to Ty nauczyłeś mnie takiego słowa,
jak każdego innego zresztą.
Ale nieważnie.
Nie o tym chciał rozmawiać.
Chodzi o to,że chciałabym Cię prosić...
byś już nie mieszał w moim życiu, daj spokój.
Potrafię sobie nie radzić sama.
Dzięki za pomoc.
Wiesz...
Ja do Ciebie mówię, a Ty nigdy nie odpowiadasz,
albo nigdy nie słuchasz.
A może źle się do tego zabieram,
może nie wolno mi mówić do Ciebie po imieniu?
Więc jak to będzie?
O czym dziś pomilczysz Panie Boże?

autor

kreatura

Dodano: 2009-04-21 23:40:43

Ten wiersz przeczytano 830 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Monolog Klimat Obojętny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie