Węzeł

Węzeł

Zapętlony w czasie po czasie jestem
To tak jakbym był, a mnie nie było
Wszystko co świat ogarnia, to wszechobecne „ja”
A „ja” ? był się pogrzeban !

W pajęczynie lepkiej życia
Przyklejony do odwiecznych pragnień
Szamoczę się i pomstuje do nieba
A niebo nie odpowiada.

I jak tu być ? ktoś rozsądny spyta
Może to naiwność lub brak ogłady ?
W trosce o wizyty w nadmiernej uległości
Wszyscy „Węzeł Gordyjski” próbujemy rozkładać.

Ileż to prymitywu w jowialnym dowcipie
W przaśnych umysłach elit z plebsu
Kłębią się by niegodnie umrzeć, przepaść
By dopiąć krąg w wiecznym niebycie...

07.07.2018 Mirosław Leszek Pęciak

autor

miniek1831

Napisany: 2018-07-07 Dodano: 2018-09-06 07:01:59

Ten wiersz przeczytano 346 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie