Wiara

W jasnej i pięknej duszy, złożyłem wiarę.
Przysypałem ją gruzem, grzechów nawałem.
Żeby jej nikt nie odkrył, o to zadbałem.
Nawet życie zgubiłem, stworzywszy marę.

Ciągle głębiej i dalej, był tu kiedyś kto?
I w ciemność się spadam, widzę tylko mrok.
Do śmierci duszy idę, jeszcze jeden krok.
Wiarę już utraciłem, pozostało zło.

Nagle... światłość ogarnia, w górę ciągnie mnie.
Któż to zszedł tak głęboko, rękę mi podał?
Z ciemności, zła i mroku, wiary mi dodał.
Miłość mnie wyratowała, źle nie będzie, nie...

Dla Potra, by na jego drodze życia pojawił się ktoś, kto będzie potrafił go wyratować...

autor

Mirian

Napisany: 2006-10-21 Dodano: 2006-10-21 14:23:55

Ten wiersz przeczytano 626 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Sylabiczny Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie