wiara?
Skąd wziąć gdy odeszła
Miała być ostatnią...
Moja jak szczur okrętowy
pierwsza czmychnęła
to był znak
że dziura
że to - nie - my
to
nie
MY
Wybacz mi moją zachłanność
na szacunek .
przepraszam za zuchwałość
mój chłopcze
Bywam odważna w pękaniu
a życie wytrącone z równowagi
chwieje się
jak rozbujana huśtawka
z pękniętą liną
Jeszcze nie potłuczona
a w perspektywie
moment
stabilizacji
zetknięcia ku uciesze tych
co mnie pytali
Kiedy Ty zejdziesz na Ziemię?
autor
MisPikus
Dodano: 2012-12-12 07:46:14
Ten wiersz przeczytano 509 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Przeczytałam kilka innych Twoich wierszy, ten, bardzo
mi się podoba. Fajnie jest głową dotykać chmur i
stopami dotykać ziemi:))
'ku uciesze tych, którzy mnie pytali;- kiedy zejdziesz
na Ziemię?
zwrot 'zejdziesz' bez /ty/ mówi o tobie i to
wystarczy.
Pozdrawiam malarkę życząc miłego dnia.
Przyznam się szczerze, że z zainteresowaniem
przeczytałam Twój wiersz-:) Może nie warto schodzić,
troszkę pobujać w obłokach nie zaszkodzi...dla
równowagi. Pozdrowionka i dużo w sercu słonka:)
ciekawy wiersz
Wiara, wiarą ale kontrola musi być
Pozdrawiam serdecznie
Wiara jest jak sznur łączący nasze sumienie ze źródłem
lśniących czynów.