Wiara jak ptak,wznosi ponad.. -...

Opowieść ta jest drugą częścią opowieści pt.Wiara jest jak ptak,wznosi ponad... Dostępna w moich wcześniejszych wierszach.

Stary i zapomniany przez czas,
cmentarz ludzkich istnień.

Kilka grobów z wyblakłymi pomnikami i pośród nich ten jeden z wyjątkową dedykacją
-Pamiętaj,
wiara jest jak ptak,
wznosi ponad proch ziemi.

Jest chłodne,
listopadowe popołudnie.

Minęło jakieś 50 lat kiedy jako młody chłopak klęczał w tym miejscu po raz pierwszy,
zaciskając w dłoniach przemakającą ziemię umierającej nadziei.

Dziś znów odwiedza to miejsce..
Odstawiając laskę z trudem pochyla się nad zniszczoną,
marmurową płytą pomnika i przeciera dłonią napis z jej imieniem.

-Daria

Łzy nadal tak samo pieką oczy mimo upływających lat.
Lecz serce coraz słabsze by znosić ten ból.

Oddech staje się coraz cięższy a z oddali wydaje się słyszeć Jego cichy szept...

-TAK BARDZO MI CIEBIE BRAKUJE!

Ludzie mówili że czas leczy rany,
lecz zapomnieli że pozostawia po nich blizny.

Mimo tylu lat nigdy jej nie opuścił choć Ona odeszła trzymając go za rękę w tych ostatnich chwilach.

Do dziś pamięta rozpaczliwą chwilę kiedy ostatnim oddechem między życiem a śmiercią wyszeptała:

-Kocham Cię!

Łzy spadały na ziemię wtedy szybciej niż usychające jesienią kwiaty,
a nadzieja o której rzekli mówić że umiera ostatnia - właśnie wtedy umarła.

Teraz jest już starym człowiekiem.
Życie przeminęło jak kilka krótkich chwil.

Ze wspomnień pamięta tylko te kiedy jeszcze jako młodzi,
opowiadali sobie jak przeżyją swoje wspólne życie.

O domu,
dzieciach bawiących się w pokojach,
o tym że będzie ją kochał i opiekował się aż do śmierci.

I...

Dotrzymał obietnicy.

Opiekuje się nią każdego dnia,
choć Jej delikatne ciało którego ciepło czuł tuląc w swych ramionach już dawno stało się prochem.

To On bez względu na pogodę siada i godzinami wpatruje się w słowa wyryte na płycie jej grobu które kiedyś były jego ostatnią nadzieją.

Przez tyle lat nie zaznał miłości nikogo innego.

Ludzie mówili że trzeba zapomnieć i żyć dalej...

Ale On nie umiał zapomnieć kiedy Ona w tych ostatnich minutach,
z trudem łapiąc oddech,
dłonią ocierała jego łzy i powiedziała;

-Nie boję się...
nie boję...
bo jesteś obok i wiem że dożyłabym przy Tobie pięknej starości.

Lecz pewnego dnia nie przyszedł już więcej nad grób.

Minęło trochę czasu kiedy to zauważyłem...

Druga marmurowa płyta pomnika w miejscu w którym zawsze siedział odwiedzając swą ukochaną.

To był On!

Odszedł jak każdy człowiek,
ale przeżył życie jak żaden inny...

A na Jego płycie wygrawerowano ostatnie słowa:

"Może wiara jest jak ptak i może wznosi ponad proch ziemi..
Ale moje miejsce jest tu przy Tobie i już nic nigdy tego nie zmieni"

autor

Endefis

Napisany: 2013-07-23 Dodano: 2013-07-23 20:37:50

Ten wiersz przeczytano 1169 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie