Wiara i Nadzieja

Pradawnymi czasy, gdy Olimp sięgał chmur,
w wodach morza żył bóg pośród wielu swych cór,
najbardziej z tych dzieci, siostry były znane,
przez ludzi Nadzieją i Wiarą nazwane.

Gdy wiek osiągnęły, który żądze budzi,
odwiedziły Ziemię, by poznać tam ludzi
i bytem śmiertelnych tak się zachwyciły,
że żyć jak ziemianie obie zamarzyły.

Serca swego cząstkę każdemu więc dały
i boskość swą wszystkim ludziom powszczepiały,
odtąd jedni wiarę wielką posiadają,
inni zaś w nadziei całe życie trwają.

Po zdradzie swych syren bóg ludzkości szkodził,
a Wiarę straciwszy sztormem ich nachodził,
ona była jego dzieckiem ukochanym,
Nadzieja przez niego zaledwie uznanym.

Także dziś, gdy wiarą coś jest sygnowane,
to przez Boga będzie jemu darowane,
a kiedy już tylko nadzieja zostaje,
to smutnym finałem najczęściej się staje.

Dzisiaj wam opowiem jak silną jest wiara,
gdy serce zalewa nieszczęść pełna czara,
to ważne, by wiara z nadzieją w nas żyła,
by dobrze się nasza historia skończyła.

Słońce zanurzyło w słonej wodzie swą twarz,
w kolejny już wieczór domykając dnia czas,
a w małej łupince na bezkresnym morzu,
z obwisłym żagielkiem na ciszy rozdrożu,

młody chłopiec tęsknie patrzył w błękit nieba,
wyglądając wiatru jak zgłodniały chleba,
wiatru co swą mocą przed dom go zawiedzie,
gdzie w beczce za progiem miękną tłuste śledzie,

gdzie matka się krząta i porządek czyni,
albo sieć naprawia przysiadłszy na skrzyni.
Ile dni minęło od kiedy wypłynął,
chyba właśnie dzisiaj tydzień już przeminął.

Wody wczoraj brakło, dziś zjadł resztki chleba,
rankiem wiatr się ruszył zza błękitu nieba,
jeśli się utrzyma nadrobi szmat drogi,
tak wciąż rozmyślając zapadł w półsen błogi.

Śniła mu się zupy pełniuteńka miska,
lecz się gdzieś zadziała ulubiona łyżka,
którą sam wystrugał mając cztery lata,
prawda, że poprawił po nim później tata.

I od tamtej pory tylko jej używał,
nawet kiedy z ojcem na morze wypływał,
pomyślał, że chyba napije się z miski,
dłonie wyciągając chwycił uchwyt śliski,

od steru co we śnie wysunął się z ręki,
lecz kursu nie zmienił, bo sznur chociaż cienki,
wiązany w przegubie jego prawej dłoni,
przed zmianą kierunku w czasie snu łódź chronił.

Jak stać się to mogło, że z nagła zaginął,
myślał, że nie wiele od brzegu odpłynął,
chłopcy w jego wieku przy skałach łowili,
by podczas połowu drogi nie zgubili.

Ale gdy w południe w wyciągniętej sieci,
ssak wieńczący matnie pustką znów zaświecił,
na rejs dalej w morze się z nagła odważył,
a na tę decyzję fakt jeden zaważył.

Był odpowiedzialny za swój byt i matki,
od chwili gdy Neptun utopił dwa statki,
a ludzi z załogi Syreny porwały
i wszystek dobytek i połów ryb cały.

Teraz jest na morzu fala łódką chwieje,
przynosząc to rozpacz to znowu nadzieję,
noc w ciszy minęła rankiem wrzask go zbudził,
mew co żyły blisko brzegu oraz ludzi.

Nadzieja ze słońcem w serce mu wstąpiła,
obecność zaś ptactwa go w tym utwierdziła,
że dotrze do domu jeszcze do wieczora,
pewnie już matula z niepokoju chora.

A kiedy już wróci wśród krzyków radości,
chata będzie pełna od ciekawych gości,
sąsiedzi się zbiegną jak się zwykle dzieje,
gdy tracą na powrót rybaka nadzieję.

Na tych rozmyślaniach dzień przeminął cały,
zmierzch zaczął zapadać, gdy oczy ujrzały,
plażę, brzeg i postać co lampą świeciła,
matki, która wiary nigdy nie straciła.

Przez cały czas wiara z nadzieją w niej żyły
i one na morzu jej syna chroniły,
bo gdy człowiek wiary z losem swym się ściera,
to zawsze nadzieja ostatnia umiera…

autor

M.N.

Napisany: 2017-11-20 Dodano: 2017-11-20 07:48:06

Ten wiersz przeczytano 3073 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Antyczny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie