Wiatr

Przyleciał znienacka, rozwiał wszystkie myśli,
drzewa zaszumiały w tonacji radości
on zaś delikatnie łzy z oczu osuszył,
wyznając żałośnie, że pragnie miłości.

I wciąż opowiada, jakie to jest przykre,
gdy ciągle samotnie podąża przed siebie,
chciałby ukołysać do snu narzeczoną,
lecz jak do tej pory, żadna jego nie chce.

Rozgonił obłoki po calutkim niebie,
trącał cicho liście, ciągle rozżalony,
w końcu przycupnął, gdzieś w ustronnym miejscu,
przyjdzie mi na starość być osamotnionym.

I nagle wiosenka podeszła do niego -
nie smuć się wietrze, wdzięcznie zaczniesz kochać,
zobacz jak wszystko wkoło się zieleni,
jeszcze się uczuciem będziesz delektować.

Więc ruszył bez lęku, przez pola i trawy,
szalenie daleko, w świata cztery strony,
może tam po drodze spotka panią jesień,
półgłosem wyszeptał - nie wszystko stracone.

autor

Ola

Napisany: 2015-05-02 Dodano: 2015-05-02 19:38:24

Ten wiersz przeczytano 3903 razy

Oddanych głosów: 119

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie