Wiatrak

Na wysokim wzgórzu
stoi zniszczony wiatrak,
pełen smutku.
W krajobraz od wielu lat
jest wrośnięty.
Po latach ciężkiej pracy.
zapomniany całkowicie.
Wiatr porywa go do życia.
W śmigi chętnie dmucha.
Jest jego jedynym przyjacielem.
Przynosi mu nadzieję,
na lepsze traktowanie.
Razem chmury przepędzają.
Wiatrak ramiona w górę wznosi
dumnie, kręci nimi.
Radość mu to przynosi.
Wspomina czasy pomyślne,
gdy był przydatny i szanowany.
Za pracę był wdzięcznością obdarzany.
Uskrzydlony chwalebną działalnością,
wierzy, że ludzie spojrzą na niego
z życzliwością.
Nie tylko, jak na relikt przeszłości.
Marzy o przydatności.

autor

@Krystek

Napisany: 2018-11-13 Dodano: 2018-11-13 08:59:32

Ten wiersz przeczytano 636 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie