Wiatrak

Gdy za dnia w głębokiej studni wznieca się ogień
a w nocy burza zalewa tam ostatni oddech
i gdy każdy krok uderza słowem
w martwej ciszy umiera wiatrak za domem

Gorzkie westchnienie jak wiatru powiew
i chowasz twarz w dłoniach i już nic nie powiesz
przeliczając na kilogramy to co było złe i dobre
coś kapie na bose stopy i kamienie od uderzeń chore

niebo wciąż takie same, wciąż takie czerwone
i ludzie spacerując za wysoko unoszą głowę
gdzieś słychać krzyki, i dłonie do modlitwy złożone
milczenie, gdy butem zasypują to co leży w dole

i gdy przypalasz czyjąś skórę jak złodziej
kradnąc co zbyt ludzkie tak bezlitośnie
a on błaga by mógł zamienić, mógł odejść
bo umierają co żyć powinni, Ty wiesz to Boże

i chowa w swoich dłoniach własne życie niegodne
wciąż wierząc w cuda dawno już niemodne
a samobójstwo jak ostatni krzyk i dramatyczny wątek
to tylko wiatrak, zabrali serce i przybili gwoździe.

autor

sprzedawcamarzen

Napisany: 2008-10-16 Dodano: 2008-10-16 10:01:41

Ten wiersz przeczytano 1041 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie