Wicher

Dzięki Gościom za miłe (nazbyt) słowa.
To tylko strofki, które porwał wicher.
Al-bo, miałem także fajną polonistkę. Nazywaliśmy Ją
Kropa. Zaszczepiła w nas, chemikach, deczko humanizmu.

A stopnie? Tak, szóstek wtedy nie było. Często,
niestety na kolanie pisałem wypracowania. Na Zjeździe
gdy pojawiło się Jej zdjęcie (że odeszła już) usłyszeć
można było największy oddźwięk (że szkoda). Ot i
przypomniałem sobie, że miałaś także Zjazd w sierpniu
bodaj?
Miłego popołudnia dla wszystkich :)

pantum zatoczyło koło.
piękna forma, klasyczne piękno poezji. :):):)

czytam i piękno wiersz widzę pisane lekkim piórem a
cykady ... a Chorwacji pięknie grają w promieniach
słońca się wygrzewając ...

Spadające liście to ostatni akcent jesieni... Ładny,
poetycki wiersz. pozdrawiam i plusik zostawiam

No! - po prostu - klasa! Mariuszu. Wielka klasa! -
Piękna poezja - pełna cudownego powtórzenia i
nastroju.
- Z wielkim uznaniem...
Podrawiam:))

Płynne, piękne pantum jesienne:-)
Pozdrawiam Mariuszu:-)

na piatke,
wtedy nie bylo jeszcze szostek:)

:)

bo na szostke zasluguje tylko Bog
- tak mawiala pewna nasza pani profesor, a gdy miala
dobry humor, dodawala - za to, ze dal ci zdolnosci i
talent:)

z wielką przyjemnością przeczytałem...lepiej bym nie
skomentował jak kszak+:) pozdrawiam Mariusz

Piękny wiersz , ma swoją melodię, rozsiewa smutek, żal
i tęsknienie, a jednocześnie niesie przesłanie i
obietnicę przyszłości

Wichrowe, mokre ale jakże piękne,
może trochę smutne, może trochę smętne.

Prześliczny, przyrodniczy wiersz :)

Ale Ci to pięknie wyszło.

Dzięki Odwiedzającym, za poczytanie i komentarze.

Krzemanka, jaki pan, Mariusz jestem ;-) niekoniecznie
od pantum,
Al-bo, nic nie powiem (skoro to miesiąc milczenia) ;-)

Miłego, słonecznego dnia dla wszystkich życzę :)

:)))