Widząc. Czując. Będąc.

Najśliczniejsze ma wnętrze... I duszę, którą dopatruję się poprzez oczy.
Oczy, które się świecą niczym diament wyciągnięty na słońce i odbijający od swojej gładkiej powierzchni blask promieni...
A uśmiech odsłania jeno radość, która go wtedy otaczała. Jakby był najszczęśliwszy i nie brakowało mu niczego.
Wtedy żył jeszcze bez wiedzy o moim istnieniu... Wtedy jeszcze jego przyjaciółka, która była mu najbliższa... Nie widział świata bez jej obecności.
Przyszedł jednak czas, z którym spotkała się rzeczywistość ze złudzeniem, że nic się nie zmieni... Zrobiło to tak wielki chaos, że sama dusza nie wiedziała co się dzieje. Zgubiła drogę, którą szła. Serce szybciej biło wybijając się ze spokojnego snu, a łzy strumieniami się toczyły po policzku. Odczuwający ból, który tkwi w środku... Nie mógł się pogodzić z tym, że ona tak bardzo go zawiodła. Chciał przeboleć to sam, chciał cierpieć w milczeniu. Jednakże nie potrafiłam siedzieć bezczynnie i myśleć, jak bardzo go to boli... Musiałam mu pomóc i cierpiałam razem z nim. Tak bardzo chciałam poczuć to, co on czuje. Nagle... Zdawało mi się, że moje serce stanęło i nie wiedziało czy bić dalej, czy przestać. Myśli się przewijały niczym taśma filmowa. Tylko nie było możliwości wciśnięcia opcji "pauza". Wszystko zdawało się stracić sens. Niby chciało się od tego wszystkiego uciec, tyle, że się nie dało. Wspomnienia chodziły niczym cień za sylwetką ciała.
Zawsze jest i będzie o sobie przypominać, gdy tylko odwrócimy wzrok, a pamięcią cofniemy się w przeszłość...

Dla Niego. M. ;***

autor

Caanuś

Napisany: 2009-07-14 Dodano: 2009-07-14 23:50:02

Ten wiersz przeczytano 680 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Toniczny Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie