Widzę

W tej ciemności, w tej nicości
widzę...
Widzę twarz Kobiety
stroskanej, smutnej,
zmartwionej...
Żyje?Chyba tak,
Lecz czy prawdziwe? Lecz jak?

Mówią: to nie koniec świata!
Jeszcze dziura się załata
i most nad przepaścią pojawi...
Tylko kiedy? Czy aby na pewno?

Czy koniec świata to śmierć?
Ha! Nie! To początek nowego życia!
Uśmiechnęła się lekko...
Tak, to jest to: Nadzieja!
Wstała i wybiegła, by zobaczyć nową drogę.
Z uśmiechem, z lekko niepewną ciekawością,
już z ostrożnością.

autor

łucjak

Dodano: 2011-12-16 22:20:28

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie