Widziałam...

....Tym którzy stracili wiare ...

Widziałam Anioła o zachodzie słońca...

Kiedy niebo czerwonym płaszczem

Przykryło korony drzew i stawu lustro...

Trzymał w dłoniach kielich...

A na piersiach jego dostrzegłam

Jakby postać Orła Białego...

Rannego ptaka...próbującego lotu...

Lecz spod skrzydeł dumnych

Krople krwi...jakby łańcuch

Przykuwały

tęsknotę wolności i potęgi

Z bijącym sercem biegłam ku niemu

I wyciągnąwszy ręce....

chciałam go przytulić...


Ale nie mogłam się ruszyć...

Jakaś przepaść broniła dostępu...

Z wielkim płaczem padłam ...

jak raniony żołnierz...

I nie wiem ..jak długo leżałam

Z twarzą ukrytą do ziemi...

Aż poczułam delikatny dotyk dłoni...

Wstałam ...i nikogo już tam nie było...




Tylko w ciemności prześwit dziwny

Nad strumieniem ..gdzie woda cicho pluszcze..

Stał Krzyż Zmartwychwstania....

I coraz to głośniej...

Spod jego ramion płynęły ku mnie

Słowa pieśni...

Kołyszące do snu spłakane dzieci

naszej ziemi

autor

Bystrooka

Dodano: 2006-08-05 14:27:36

Ten wiersz przeczytano 422 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie