więc czymże jesteś?

Niczym tęsknota nienazwana,
ciężka jak oddech bez ulgi,
dzień czy poranek przydługi
wdzięczna, niby rosa poranna.

Dokąd poprowadzisz? wołając
kiedy błądzę na przetartych szlakach
dzikich jeżyn, ust winnych na makach
jak pyłek co na nosie się chowając

Wiem, nie powiesz nic więcej
niż usłyszeć, myślą pojąć zdołam
przez sen nienazwany znów wołam
O powietrze! Ciebie mi brak w męce

30 marca 2007

autor

Beti

Napisany: 2007-03-30 Dodano: 2007-03-30 10:44:10

Ten wiersz przeczytano 578 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie