WIECZÓR. ZACHODZI SŁOŃCE

Konie wybiegają ze stajni. Płomienie grzbietów
przeplatają się.
Płoną włosy kochanków.
Płoną szyby w OKNACH.


Niebo po horyzont jest drzewem, z którego
skapują owoce, o nazwie od
intensywności ich koloru:
amaranty.


Koty beczą jak kozy na łące
i pasą się na miąższu nocy,


a potem z pyskami rozmazanymi na sobie
podchodzą do drzwi.
Uśmiechają się,


a ich uśmiechy wychodzą poza
granice twarzy.


W złotych grzywach koni topią się ćmy.
Urodziły się dla tego uniesienia
i gdyby mogły, zrobiłyby to jeszcze raz.


OKNA czernieją.
Jeż wyszedł na asfalt i przystanął.


Wszędzie pełno oczu, miliardy, niepoliczalne
ilości srebrnych, amarantowych oczu,
które go nie widzą.


Otępiałe koty nie widzą człowieka, tylko drzwi
i klatkę piersiową, przez którą trzeba przejść
żeby dostać się do środka.
Oblizują ogonami krawężniki stóp. Krawężniki
przesuwają się, żeby utorować im drogę.


W kącie pokoju mieszkają ryby
jak pasażerowie statku kosmicznego
leniwie dryfują.


Klakson skaleczył noc jak paznokieć prostytutki
mężczyznę, który ją kupił.


Niewidzialne sowy coś mówią
w niezrozumiałym języku
do siebie, albo kogokolwiek.
To i tak nie ma znaczenia.


OKNA znikają.
Rozmywają się w betonowych
ścianach
po drugiej stronie których
są kolejne

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2009-12-22 21:53:03

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie