Wieczorową porą.

Słońce zachodziło i ogród skąpany był w głębokim bursztynowym blasku. Wieczorne cienie zaczęły się wydłużać. Poranny wschód miał urok pięknego, głębokiego szafiru i własny klejnot, wschodzącą, pojedynczą gwiazdę słońce, za chwilę miał się poszczycić księżycem, który tymczasem był jeszcze poniżej widnokręgu. Kiedy wreszcie uniósł się ku górze okrągły i pyzaty, za nim podążyły gwiazdy, niczym małe klejnoty rozrzucone wokół perły. Gdzieś za laskiem, od strony wody cienkim piskom zielonych żab, wtórował rechot duetu ropuch. A w ogrodzie panowała cisza. Bezszelestnie nad ogrodem krążył lelek polując na ćmy, wszystko zdawało się szykować do wieczornego spoczynku. Gdy weszła do mieszkania, usłyszała dobiegające z salonu dźwięki fortepianu. To on, jej ukochany grał coś bardzo zmysłowego i romantycznego. Patrząc na niego czuła drżenie serca i żar we krwi.
Gdy ich spojrzenia się spotkały, nie odezwał się ani słowem, ale też ani na chwilę nie spuścił z niej wzroku. Bez słowa też wstał, wziął w dłonie jej twarz, i przyglądając się uważnie pocałował ją w usta, które namiętnie przylgnęły do jego warg. Szepcząc wreszcie słowa miłości tulił ją do siebie. W jej szeroko otwartych oczach, wyczytał to, co miała na dnie w sercu głęboko. Księżyc swe oko cicho mrużąc z wolna zza chmur spozierał, gdy oni wzajemnie prowadzili się na szczyty namiętności.
„To zabawne, że potrafimy czekać tak wiele lat, aby usłyszeć tak niewiele słów” – Alan Chrystoffersen.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2013-05-08 Dodano: 2013-05-11 15:15:45

Ten wiersz przeczytano 1602 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie