Wiekowi
Uciekli między drzewa
szybsi od ziemi
która nauczyła się szeptać
osaczać jak kraty
wszystkich zmylił
słaby głos i ciało
nikt nie przewidział
że ich wargi będą jak bluszcz
a ręce wrastać w życie
autor
ILL
Dodano: 2011-01-11 12:51:27
Ten wiersz przeczytano 1190 razy
Oddanych głosów: 32
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (26)
Niekoniecznie musi być to wiersz smutny, czyż nie żyli
długo i szczęśliwe, pozdrawiam :)
Lubię takie błyskotliwe krótkie miniaturki :)
Miniaturka która zawiera wielość tematyczną a tym
samym wprowadza czytającego do zastanowienia się nad
zawartymi myślami ja musiałam przeczytać kilka razy
by chwycić temat stanowi to nową jakość
Wiersz smutny i bardzo wymowny. Pozdrawiam
takie są koleje życia. Pozdrawiam :)
wiersz skojarzył mi się ze świątynią Angkor,
wieloznaczność jest tu plusem
Jak dla mnie-dobry tekst, po prostu w moim klimacie.
"słaby głos i ciało" "wargi jak bluszcz" i " ręce
wrastające w życie"-super wiersz -pozdrawiam
Do treści niezbyt koronkowy tytuł, uwaga - dopisek też
do poprawienia, a niby do wiekowej szmat jeszcze
drogi, to wiersz dosyć trafny lecz w radość ubogi.
Hej - młodzieży, wasz dzisiaj jest świat, więc z
radosnym wierszem bądźcie za pan brat.
ziemia, która nauczyła się szeptać, PIĘKNE...
Fajny wiersz, krótki (takie lubię) i ładne metafory.
Babcia z dziadkiem na ławce, trzymając się czule za
ręce: Marian, Ci młodzi tak dziwnie na nas patrzą! A
on - Hela, chodź do domu, zrobię herbatki i
...pooglądamy sobie tabletki))) Starość może być
piękna:)))
....wargi będą jak bluszcz.....to jedna z wielu
metafor w tym wierszu....jestem pod wrażeniem...
interesujący, jeżeli nie intrygujący wiersz....
podoba mi się dwuznaczność tytułu - dedykacja wiekowi
i wiekowi ludzie :)
a mnie się skojarzył twój wiersz z długowiecznością,
ładne przemyślenia