Wielka nieobecność (z tomu...

Eleno, twoja bajka nawet mi się spodobała, to jest
fajne, choć straszne

'Cioci' w twarz*

Czysta drewniana chata, a w niej dziewczyna w długiej
sukience, z warkoczem na plecach. Zawsze wiedziała
kiedy przychodzi, po wyszorowanej podłodze toczyły się
małe perełki, łapała je szybo. Tyle razy posiadł jej
ciało, zawsze robił to na zewnątrz, na ziemi i zawsze
czuła się zbrukana, z rozpostartymi rękami jak na
krzyżu Zbawiciel...
Zanim przyszli bracia ogarniała się i nikomu nic nie
mówiła, mógłby ich pozabijać. Jednak kiedyś zmienił
wygląd, przybył do chaty kiedy w chacie byli bracia
... Przybrał postać starej ciotki, ale ona
wiedziała...
Była straszna, wielka, z nalaną twarzą i krótkimi,
rzadkimi włosami...
'Ciocia' zauważyła, że biega po chacie boso i
wyciągnęła z kufra trzy cienkie skarpety, jedną sama
założyła. Dwie podała dziewczynie i zaraz stopy
zaczęły rosnąć i pomiędzy palcami stóp rosła też
czarna sierść...
W panice nadludzkim wysiłkiem zerwała je i rzuciła
'Cioci' twarz' ...
Dobrej nocy Belamonte. :)

fluid , chyba masz dużo racji ale i nie możliwe żeby
tak tylko było, pewnie to jakaś symbioza, w życiu bym
kruków nie obrażał bort, bort cieszę się że cię
inspiruję, nasiona zguby, może być, tak samo jak ty
Anno sądzi Simona Kossak, sobie samą, i takim może
wejrzeniem w puszczę jest ten mój tekst z impresjami
wieloma tarnawarze, chwila wolności, potrzebne
szaleństwo - i tak o niczym nie da się zapomnieć, no
chyba że Alzhaimer..

ciekawe rozwarzania,

co do sztuki, to mysle ze sztuka jest sama w sobie nie
zalezna, jest wolna od celow, nawet jezeli my ja
wykozystujemy, to jest to tylko nasz cel a nie jest to
cel sztuki.
Tacy juz jestesmy, ze wykorzystujemy i nawet nie
pytamy czy nam wolno :)

Refleksyjne rozważania.
Skłaniasz czytelnika do przemyśleń nad wartościami
życia.
Pozdrawiam.
Marek

Myślę że impresji było tu dużo.

Mało Ci, Autorze?

To wiedz, że łzy nie wskrzeszą zmarłych, a smutek
będzie Cię prześladował dopóki nie zapomnisz, że noc
nie jest końcem.

Chcesz więcej?

Nawet nie próbuj obrażać kruków, Autorze.

Chcesz wiedzieć więcej. Przypomnę Ci.Albo przypomni Ci
moje odbicie w Twoich oczach. Otóż, słuchaj.
Przypominam Ci o wszystkim, co odeszło w niepamięć.
Przybliżam się zatem do płomienia, który musi umrzeć.
Nasiona zguby nie potrzebują korzeni, by rosnąć i
rozkwitać. Dałeś mi miecz, chamie, do przeszywania
kłamstw i zębate ostrze na mojego demona, przez chwilę
jesteś rozdarty między dwoma przypływami, lecz
wszystko, czego potrzebujesz, niosę w sobie.
Szczególnie strach - ten autodestrukcyjny strach,
który spala i tak to, co martwe i suche.Łzy oczyszczą
rany, które pozostały, gdy cieniem rzucałem w światło.

My nic nie naprawiamy.
Wieża Babel, języki pomieszała.
A my jak traktujemy naturę, jak wróg.
Puszcza- trzeba zachować jej puszczańskość dzikość.
Las traktujemy jak pole uprawne.
Puszcza Białowieska- jedyna taka,
tu zmarł żubr za wykrotem.
To też jest pożywienie dla innych,
to samo ze świerkiem.
Tam wyrosła kępka innych młodych.
Na pniu wyrósł mech.
W tym roku obrodziły dęby,
to wtedy gryzonie mają się lepiej.
Gdy zjawiają się gąsienice- to liście nie mają drzew.
A potem gąsienice wejdą w ziemię,
i znów na drzewach są pąki.
Puszcza to bulgotanie, umieranie i życie.
Współistnienie.
.Puszczę zostawić trzeba samą sobie.

Dobry wiersz.