Wielkamoc - Niedziela

to jest świadectwo wydarzeń, a nie fantastyka poetycka lub opis halucynacji - i postawajacych w takich stanach wizerunków wizualnych niemających desygnatu matrialnego

Czwarta i końcowa częśc opwieści z wydarzeń i refleksji z przedświatecznego okresu i Niedzieli Wielkanocnej - zaisniałych ok. 1991-3 r. bedąca sama istotą opowiadania - njwazniejsza takze na dzisiejszy Świąteczny Dzień.


Relacjavvz wydarzeń wcześniejszych (zawarta pod linkami) - badziej jako prpozycja do przeczytania przez chętnych - po przeczytaniu częsci końcowej (zamieszczonej zywym tekstem a nie pod linkiem) - niz jako propozycja do czytaniana poprzedzającego:

1. wielkamoc. część I-sza: - Wielki Tydzień. - Sprzątanie

http://wiersze.kobieta.pl/wiersze/wielkamoc -czesc-sprzatanie-528901

2.wielkamoc. część II-ga: Zastrzyk

http://wiersze.kobieta.pl/wiersze/wielkamoc -czesc-ii-zastrzyk-528929

3. wielkamoc. część III-cia: U siebie

http://wiersze.kobieta.pl/wiersze/wielkamoc -czesc-iii-siebie-529016



Nastał pierwszy dzień Świąt Wielkanocnych. Wiktor – wiedział już niejasno, dlaczego według tradycji - Niedziela jest - a przynajmniej - powinna być - powszechnie uznawana za dzień święty - jako przywiązanie do tradycji i opowieści o zmarwychwstaniu Jezusa. Opowieść nawet kojarzył sobie terminem "Święto Zmartwychwstania", który wcześniej uważał za jekiś w sumie obcy i egzotyczny zwyczaj świętowania – z kościołów jakichś - może amerykańskich – podobny np. do Dnia Dziękczynienia. Nawet nie wiedział - kto i kiedy "zmartwychwstał" – i po co... - Nie zwykł się zresztą zastanawiać, nad rzeczami nie mającymi znaczenia - zwłaszcza - nie sprawiajacymi przyjemności. W zasadzie – nie umiałby obu obojętnych mu Świąt rozróżnić, ani określić ich istoty.
Zapewne zjadł "śniadanie wielkanocne", ktore w domu rodzinnym polegało na podzieleniu się jajkiem. – Jajkiem na twardo... – czasem nawet zabarwionym w wywarze z łupin cebuli. Być może już wtedy - po raz pierwszy w umyśle jego – pojawiła się - istota Baranka, jako symboliki człowieka, ktory – "jak mówi pismo" - dokonywał cudów... - i - przerosła "pogańskiego", a moze marksistowskiego - "przyrodniczego" w sumie kurczaczka - obecnego w jego domu, jako wykonanego z żółtych wacików i kawałkow drutu.- Jednak w to, ze kurczaczki wykluwają się z jajka i że wiosna - jak wskazywało mu powszechne i nie podwazane raczej doswiadczenie - że wiosna co roku powraca... - przecież nie wątpił.

Pamiętał z dzieciństwa kartki świąteczne od nabliższej Rodziny - z kranoludkami – zaprzeczającymi samej swojej istocie przez jakieś niebieskie lub zielone czapeczki. - O tym, że kartki zaprzeczały istocie Świąt – nie miał pojęcia. Wiedział natomiast doskonale, że żadnych krasnoludków – czerwonych, niebieskich czy burych – po prostu nie ma. Były wymysłem ludzkim – i o tyle nie były abstrakcją, ze konkretnie – zrobił ich figurki jakiś Pan, aby inny Pan je sfotografował. - A po co? - żeby było ładnie.

(- Jednak te kartki - były raczej na Boże Narodzenie.)

Wiktor miał już pewnie półtora roku – i - oglądając kartki - wysłuchał przy okazji, jak się toczy w drewnie na tokarce – drewniane główki krasnoludków. Było to nawet trochę zajmujące. Prawie zrozumiał. Istoty fotografii – zupełnie jednak nie mógł przeniknąć, po częsci dlatego, że mama sama tej istoty nie znała. Tochę więcej światła na zagadnienie – rzucil tata i Wiktor – w ogólnym zarysie poznał pojęcie naświetlania a także chemi – zarówno jako procesu w fotografice – jak i przedmiotu nauczania.

Powróćmy jednak do Świąt... – bo kogo interesuja doświadczenia dziecka z grudnia 56 r. - doświadczenia małego - nieochrzczonego bękarta.
- Czy był, czy nie był nieślubnym dzieckiem – być może się jeszcze wyjaśni. - Rodzice – do końca trzymali się linii, że Ślubow Kościelnych – nie było. Wiktor wie, że jedynymi świadkami - ślubu przecież – było dwóch niewiadomych kolegow Ojca – podobnie jak on – podchorążych ze szkoly oficerskiej. Prawdopodobnie - wszyscy trzej byli już wytypowani na przyszłych oficerow Informacji. Żadnej rodziny, żadnych zbytecznych znajomych, żadnych przyjaciół. – Czy w ogóle był jakikolwiek ślub? Panna Młoda - matka Wiktora - była sierotą, a rodzice jego ojca - poznali ją już po ślubie - pod wieczór - jeszcze chyba tego samego dnia, wraz zinformacją, ze to jest ich synowa. - Jednak – po pięćdziesięciu latach – po zmianach ustrojowych - przyszedł do Rodzicow list z Kurii Biskupiej – dyplom gratulacyjny w okrągłą rocznicznicę Sakramentu... - Jednak "staruszkowie" Wiktora – szli dalej w zaparte. Ojciec zwłaszcza - śmiał sie, że coś się Panu Biskupowi musiało pomylić.

- Wracając...

Zakładamy, że Wiktor podzielił sę jajeczkiem, a może nawet uczestniczył we Mszy Św. (choć to jest już bardziej wątpliwe) - w powtórnie wyświęconym - i - oddanym dla wiernych Kościele Garnizonowym. Przez osiedle, przez bramę i las – udał się na grób Zygmunta, którego długo uważał za rodzonego brata. Wiktor nie wiedział, że Ojciec jego – poślubiając Janinę – przyjął na utrzymanie i wychowanie jej wiele lat młodszego brata. Mama i wujek Zygmunt – w latach okupacji – w dzieciństwie – zostali sierotami. Zygmunt zmarł młodo w wieku chyba 52 lat i był pochowany na rembertowskim cmentarzu.

Wiktor odnalazł grób i oddał się krótkiej ceremonii: zapałki, znicze – ogień. Odczytał napis na płycie i odmówił - traktowaną jako tzw. "pobożne życzenie" krótką modlitwę, zakończoną kilkakrotnie – po częsci znaną mu już... - formułą - "Wieczne odpoczywanie...". - Uważał, że tak być powinno. Pożegnał się z Zygmuntem – jak z bratem i bliskim żołnierzem, o którym wiedział, że uparł się, aby wojsko opuścić – jako szeregowy.

Ruszył w stronę furtki wychodzącej na drogę przez las – najpierw w kierunku północnym, a następnie – między grobami – na wschód. Odczytywał imiona i nazwiska pochowanych. – Była tego – jak na każdym cmentarzu – rozmaitość.
- To już historia...
- Poszukiwał znajomych zmarłych. Zwykle – groby przystrojone były kwiatami, płonęły znicze. Po swojej prawej stronie – minął nieodświeżony kwiatami grób. - Minął – o jeden – dwa nagrobki – i - własnie ten grób wydał mu się szczgólnie opuszczony przez ludzi i smutny. "W tył zwrot!" (- przez prawe ramię): musi zapalić świecę – choć jedną. Spojrzał na pusty nagrobek – i w tym momencie – jak za naciśnięciem pilota – na nagrobku zaistniało bogate wystrojenie: duża gałąź jodłowa ze wstążkami, długa na pięćdziesiąt centymetrów – a na niej... - płonący znicz... - w kształcie leżacego na gałązce... - Wielkanocnego Baranka. - Szok!!! - szok. - I jeszcze raz – szok!

Zaniemówił!

- Rozglądał się za innym "pustym" - nieprzystrojonym grobem... - Bo przecież wiedział! - widział!.. (- bez dwóch zdań - widział! bo i podważać, że widział "pusty" grób - jeszcze nie począł) - bo przecież - widział... - na własne oczy. - Ale – w pobliżu – takiego grobu nie było. - Ani jednego. Z niedowierzaniem – podchodził do nagrobka: czy wydawało mu się, że grób był pusty? - czy jednak... – nie wydawało mu się? - że dopiero na jego oczach... – zaistniało całe to - dość bogate nagrobne i radosne wystrojenie.
Wyszeptał być może krótką modlitwę lub przeżegnał się – czyniąć znak krzyża. - Nie pamięta. - Możliwe.
Po pochyleniu się nad grobem – badawczo oglądał leżącą jedlinę i – zwłaszcza - Bożego Baranka. Wosk jego był rozmiękły, jakby palił się od dłuższego czasu – i... – to dopiero przyprawiło Wiktora w zdumienie: płonący knot "wykonany był"... - z jodłowej igły. Nie było nawet śladu... - nawet śladu – jakiegokolwiek innego knota. - Choć w szoku – cały czas był bardzo krytyczny i przytomny: ten knot! - ten płonący knot! - z jodłowej igły – płonie! - chyba tylko po to, aby Wiktor – nie mógł zbyć samego siebie i swojego zdumienia - stwierdzeniem o dwukrotnym wzrokowym przewidzeniu. Ponieważ dalej nie działo się nic, co byłoby nadzwyczajne – w końcu - podniósł się z kucek, i poszedł - jednak nie przez las – tylko chodnikiem wzdłuż brukowanej ulicy - w kierunku domu. Po drodze rozważał niesamowitość, dumając dlaczego – i czy rzeczywście się zdarzyło... (bo niemożliwe!). - Ale i to, że knota z jedliny żaden człowiek nie zrobiłby - a jeśli... – knot nie mógłby płonąć dłużej - tak długo, by wypalić połowę baranka – rozmiękczając jego prawie całość. Ja także powiedziałem Wiktorowi, ze jedyny sens tego knota był taki, ażeby mógł i musiał w końcu - uwierzyć... - tak w Pana Boga, w Zmartwychwstanie... - jak i w samego siebie...

że to niemogła być - żadna - schizofrenia

Wiktor – po częsci był już przygotwany do zmiany marksistwowskego światopoglądu o wieczności materii - w pojęciu z - powiedzmy - czasu wspomnianego "kasyka" - czy - powiedzmy - na poziomie z lat stalinizmu, jakie powszechnie znamy - i postanowł właczyć do swoich zasobów przekonanie, ze cuda – zdarzały się nie tylko w dobie Chystusa - w którego nie wątpił, ale – także w XX-stym wieku – i to całkem przypadkowym lub nieprzypadkowym ludziom. Wiktor mówi, ze im więcej lat od wydarzenia – tym bardziej szuka pokrętnych wytłumaczeń, ale – jednocześnie – co raz mniej wierzy w swoją schizofrenię. Jednak aktu bezprzyczynowego - samoistnego stworzenia (stania się) materii, bądź teleportacji nie potrafi sobie wytłumaczyć. - Inne rozwiązania zagadki wydają się jeszcze mniej prawdopodobne.

Sam baranek - jak przystało na wielkanocnego - pokrycie miał częsciowo wielobarwne, jak te sprzedawane z cukru, ale masa jego składala się wyłącznie z białokremowego wosku - a może stearyny.

W domu – nie powiedział nic, aby nie narazić się na nieprzyjemne uwagi, a po części – aby nie martwić Rodziców, że znowu zwariował.

03.06.2019 r.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2021-04-04 Dodano: 2021-04-04 09:22:08

Ten wiersz przeczytano 2179 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda Okazje Wielkanoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie