Wiem...
Wiem
że patrzy przez okno niedomknięte
na ten stary port niedokończonych wen
czy nasza łódź przybiła już do brzegu
jak Penelopa co wieczór pruje
jej drobna biała dłoń nici zwątpienia
aby utkać z nich nieśmiertelną wiarę
po raz kolejny raz jeszcze na nowo
wiem że śni co noc ten sam bezbarwny sen
a myśli pędzą jak w szalonym biegu
ja wiem co serce zakochane czuje
bo miłość dlań jest wyjątkowym darem
choć może to dla innych niepojęte
i wiem że serce ma takie ogromne
noszę je nadal pomiędzy wierszami
mówi mi kocham chociaż nie ustami
zrozumiem przecież ten język milczenia
kiedy powtórzę każde twoje słowo
przywołam te miejsca zaczarowane
wiem że zapisała je do sztambucha
kiedy nadzieja nas wreszcie wysłucha
popłyniemy na te wyspy nieznane
gdzie
wszystko jest zawsze niewinne święte
Maciek.J
Komentarze (19)
Niby tajemniczo a wszystko jak na dłoni,
półfilozoficznie i niech pękają oni.
Witaj,
na taki tekst u Ciebie zawsze czekam...
Lirycznie, metaforycznie kreślisz wersy o tych starych
prawdach, które dotyczą miłości i w przeciwieństwie do
nas nigdy się nie starzeją.
Miłych godzin kończącego się tygodnia.
Serdecznie pozdrawiam.
rozmarzyłeś tym wierszem -pozdrawiam Maćku :)
Wiedzieć to jedno, czynić to już inna sprawa...i
popłynąć w nieznane z miłości wyrazem...pozdrawiam