Wierna miłości

W małym pokoju przybiera zmroku,
Smutno już czyni się ścianom czterem.
Z żalu dziewczyna łezkę ma w oku,
Stojąc w oknie przed białym fotelem.

Gardło ciche łkanie zdławia skrycie,
W sercu euforia z bólem pleciona,
Ludzie wiedzą, ze takie jest życie,
Ona to - uczuciem zaślepiona.

Na drodze cisza, biel śnieżna wszędzie,
Przez nią maszerował ukochany.
Od tego czasu dwa lata będzie
Dziś zostały troski i rany.

Ona tęskni, więc miłość nie zgasła,
Wygasł blask w oczach, twarzyczka schudła.
Ta więź na odległość nadal wzrasta
Głowę - myśl jednak nęka obłudna.

Patrzy w firmament, marzy beztrosko
I chce poczuć ciepło chłopca dłoni,
Ale tu tylko łoskot i łoskot,
Chaos wspomnień, a tam strzały broni.

Roztargniona, zabłąkana, sama
Pragnie ujrzeć żołnierza na drodze
Pod wierzbą, która zapłakana cała,
Jak dziewczę, zwiędłe róże w ogrodzie.

Wierzy w nadejście dnia, w których chętnie,
Szybko wybiegnie mu na spotkanie.
Wpadnie w ramiona, ucałuje namiętnie...
Teraz bowiem zostaje czekanie.

Wtulą się w siebie, milcząc z zachwytu,
Srebrzyste liście im walca zagrają.
Od tego dnia będą chcieli żyć tu:
gdzie dziewki są wierne, gdzie róże zakwitają.

Przystań w czasie - pomyśleć o Aniele...

autor

Evine

Napisany: 2007-02-25 Dodano: 2010-02-11 16:21:16

Ten wiersz przeczytano 864 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie